ایگوانا حیوانی آرام، مطیع و بی‌آزار است ایگوانا که از خانواده‌ی مارمولک‌ها به حساب می‌آید، در مناطق گرمسیر آمریکای جنوبی و مرکزی زندگی می‌کند.
گذر زمان و کسب تجربیات مختلف علمی و اجتماعی دوست داران حیوانات خانگی، باعث شده برخی گونه‌ها از شهرت و محبوبیت بیشتری برخوردار شوند. از عوامل اصلی محبوبیت برخی از این حیوانات از جمله ایگوانا می توان به فاکتورهایی چون:
کوچک بودن جثه (نسبت به حیوانات خانگی معمول) آرام و مطیع بودن، نگهداری آسان، زیبایی و جذابیت ظاهری و از همه مهمتر بی آزارتر بودن حیوان اشاره نمود که ایگوانا تمام این فاکتورها را داراست.

ایگوناها در هر پا پنج انگشت دارند و یک پرده ی گوشتی از پوست زیر چانه ی خود دارند که به آن غبغب می گویند. غبغب به تنظیم دمای بدن کمک می کند و نیز در نمایش های قدرت و یافتن جفت کاربرد دارد. تمام ایگواناها خارهایی بر پشت خود دارند که مانند دایناسورها در امتداد بدن کشیده شده است. دم شلاق مانند آنها به عنوان مکانیزم دفاعی عمل می کند و قادر است ضربات دردناکی را بر بدن وارد کند. ایگواناها مانند بیشتر مارمولک ها، وقتی که دشمن دم آنها را بگیرد، قادرند دم خود را انداخته و فرار کنند و مدتی بعد دم جدیدی بر بدن آنها می روید.
ایگواناها بینایی فوق العاده قوی دارند و قادرند شکل ها و حرکات را از فاصله ی دور تشخیص دهند؛ اما در تاریکی بینایی آنها ضعیف می شود. این جانوران یک اندام سفید حساس به نور دارند که به چشم آهیانه ای یا چشم سوم معروف است؛ اندامی که اکثر مارمولک ها آن را از دست داده اند. این چشم سوم در واقع کارایی یک چشم معمولی را ندارند؛ بلکه تنها دارای یک شبکیه و عدسی ابتدایی است که قادر نیست تصاویر را مجسم کند. این عضو به تغییرات نور و تاریکی حساس است و تنها می تواند حرکات را تشخیص دهد. ایگواناها دارای دندان های بسیار تیزی هستند که قادر است برگ درختان و حتی پوست انسان را تکه کند. برخلاف آنچه که اکثر مردم گمان می کنند، همه ی ایگواناها سبز نیستند. بیشتر بچه ایگواناها سبز روشن هستند، اما به فراخور بالا رفتن سن، رنگ بدن آنها (در محیط ها و زیستگاه های مختلف در سرتاسر دنیا) از سبز کم رنگ تا قهوه ای و حتی نارنجی با دم راه راه نیز تغییر می یابد. به عنوان مثال در کشور پرو، رنگ ایگواناها متمایل به آبی است؛ در جزایر بونایر، آروبا و گرنادا ممکن است از سبز تا بنفش روشن، سیاه و یا حتی صورتی متغیر باشد؛ ایگواناهای غرب کاستاریکا قرمز و ایگواناهای مکزیک نارنجی رنگ هستند. یگواناها به شدت گیاه خوارند.. یک رژیم غذایی خوب و مناسب برای ایگوانا عبارتست از ۴۰ تا ۴۵ درصد سبزیجات (مانند گل شلغم، قاصدک، شاهی)، ۴۰ تا ۴۵ درصد گیاهان دیگر (مانند لوبیا سبز، نخودفرنگی، هویج، یونجه، پیاز، قارچ، کاسه گل فلفل، سیب زمینی شیرین)، ۱۰ درصد یا کمتر میوه جات (مانند انجیرخام یا خشک شده)، تمشک، توت فرنگی، انگور، انبه، هندوانه، طالبی، خربزه، موز، سیب) و کمتر از ۵ درصد غلات و غذاهای بسته بندی شده ی تجاری.

ایگواناهای نر بالغ منفذهای ریزی در زیر ران های خود دارند که در هنگام جفت یابی بویی را از خود پخش می کنند (ماده ها منفذهای ریزتری نسبت به نرها دارند). به علاوه، خارهایی که در امتداد پشت ایگواناهای نر کشیده شده، بزرگتر از ماده هاست که این به تشخیص بین نر و ماده کمک شایانی می کند. ایگواناها تخم گذارند و حیوان ماده هر سال طی یک دوره ی لانه سازی همزمان، بین ۳۰ تا ۷۰ تخم می گذارد. ایگوانای ماده پس از تولید تخم هیچ گونه مراقبتی از آنها به عمل نمی آورد. جوجه ها پس از ۱۰ تا ۱۵ هفته سر از تخم در می آورند و در بدو تولد از لحاظ شکل و رنگ بسیار شبیه به والدین خود هستند، با این تفاوت که خارهای پشتی ندارند. بچه ها تا یک سال پس از تولد در کنار والدین خود می مانند و سپس هر یک به راه خود می روند.